De nieuwe van Harrison Kennedy is een hoogst beluisterbaar schijfje geworden. Je kan het draaien van A tot Z en vanwege zijn variatie in stijlen gaat het geen enkele keer vervelen. Deels akoestisch, deels electrisch versterkt met band doorloopt hij een ruim deel van het bluesspectrum, van Leadbelly over Skip James, via Guy Davis tot Keb’ Mo.
 
Maar wie is die Harrison Kennedy ? hoor ik iemand vragen. Iemand die durft toe te geven de man niet te kennen zoals duizenden anderen, mezelf incluis die nooit van hem gehoord hebben. Een stukje geschiedenis dus met Harrison in de hoofdrol. We schrijven de vroege jaren zeventig als onze jonge Kennedy te Detroit deel uitmaakt van The Chairmen of the Board, een funk-soul outfit die werd ineengeknutseld door het bekende soul-schrijvers-trio Holland, Dozier & Holland. Ze delen in die tijd de podia met James Brown, Smokey Robinson, Stevie Wonder en The Funkadelics, om er maar enkele te noemen. You get the picture ? Gedurende een vijftal jaren draaien ze op hoge toeren en overdreven snelheid, zitten in alle grote TV-shows zoals de Johnny Carson’s Tonight Show, The Soul Train en het Engelse Top-of-the-Pops. Dan plots valt de aandacht van Mister Mainstream weg  en de Chairmen zijn gedwongen ontslag te nemen van de board.

Harrison keert terug naar zijn havenstadje Hamilton in Ontario, Canada. Daar blijft hij als metaalarbeider en later in een chemisch bedrijf aan de slag en speelt ’s avonds links of rechts een gigje in één van de lokale clubs of café’s. Tot hij het begin 2004 welletjes vindt en een eerste album in eigen beheer uitbrengt, “Sweet Taste”. Daarop volgt “Voice & Story” in 2006 en nu dus deze “High Country Blues” in 2008. Alle drie de CD’s slepen een Juno Award Nomination in de weg en terecht. Alle drie bevatten ze hoofdzakelijk eigen composities. Harrison Kennedy wordt in Canadese en nu ook Amerikaanse blueskringen de Bluespoet genoemd. Zijn teksten zijn verhalend en boeiend tegelijk. De arrangementen van zijn songs zijn daarbij hoogst origineel en fantasierijk. De eerste naam die in me opkwam als ik deze CD hoorde, was Taj Mahal.
Harrison’s stem gelijkt erg op die van Taj qua timbre. Maar ook in zijn intonaties en fraseringen lijkt hij op de meester. Zonder hem te plagiëren, echter, want Harrison Kennedy is volledig zichzelve, daar heeft hij meer dan genoeg authentieke potentiëel voor. Check it out for yourself. Luister naar “Let Me Call You” en “High Country Blues”, of nog “The Jones’’’ allemaal hoogst origineel materiaal. En “Run-A-Round Blues” bbbrrrr deep down in the mud, man. En…..nee, ik kan ze niet alle zestien gaan vertellen. Luister er maar naar. Koop deze CD, je gaat er geen spijt van hebben. Kan ook gedownload op e-Music. Te gek.

De taakverdeling is als volgt:
-Harrison Kennedy : vocals, accoustic12 string guitar, slide guitar, kazoo, marimbas,
                                shakers,tambourine, bass porch board.
-Keith “Nappy” Lindsay : accordion, kalimba, piano and organ.
-Justin Dunlop : contra bass.
-Brian Griffith : electric guitar.